Orson Scott Gard is niet alleen bekend als schepper van oorspronkelijke fantasy-werelden - Palicrovol, De levens van Alvin Maker -, maar ook als schrijver van De tactiek van Ender en Spreker voorde doden, twee meesterlijk imponerende romans waarmee hij in opeenvolgende jaren zowel de Hugo Award als de Nebuia Award wist te veroveren. De roman die u nu in handen heeft, Xenocide, is het derde deel in de Ender-cyclus. In Xenocide vervolgt Orson Scott Gard het levensverhaal van de man die Andrew Wiggin heet. Anderen kennen hem als Ender het Monster, en weer anderen als Spreker voor de Doden. Terwijl het in het heelal aan alle kanten woelt en rumoert, wordt er een nieuwe planeet ontdekt, een wereld met een subtiel uitgekristalliseerde beschaving. Op deze verre planeet wonen mensen die in staat zijn hun intelligentie kunstmatig op te voeren. <spoiler>In opdracht van hun 'goden' gehoorzamen ze echter het Gesternteparlement. Ook gaan er geruchten, die algauw worden bevestigd, dat een reusachtige vloot onderweg is naar de planeet Lusitania, en met geen ander doel dan het plegen van een nieuwe volkeren-/anderlingenmoord: Xenocide. Als het contact met de Lusitaniavloot wordt verbroken, krijgt de jonge vrouw Helder Stralende opdracht na te gaan wat er is gebeurd. Gaandeweg doet deze Helder Stralende een angstaanjagende ontdekking: het bestaan van een intelligent wezen in het weerwort-netwerk. Ze ziet geen andere oplossing dan op zoek te gaan naar een middel om het nieuwe wezen te vernietigen, maar of dat zal lukken... En, minstens zo belangrijk, wat voert Ender al die tijd uit?</spoiler>
Een ding wat me wel aan het denken zette. Ender wordt nu beschuldigd van genocide, maar… is dat terecht. In boek een was hij in de veronderstelling dat hij een spel speelde, dat was hem ook verteld door zijn meerderen. Had hij kunnen weten dat zijn beslissingen direct doorgegeven werden naar het echte slagveld?
Koop bij: BOL
Meer
