Mensen houden van dieren. Een haal hier, een klopje daar, even met je neus in dat haar rollebollen. Hollandse honden worden vaker gestreeld dan Hollandse vrouwen of mannen. Alleen dat ene plekje blijft onberoerd. Meestal tenminste. Al is het not done, het gebeurt wel: seks met dieren, de consequentie van het houden van. In de huiskamer voor de haard, in de stal, maar vooral in ons hoofd. Onze fantasie is ons beste geslachtsorgaan. Onze cultuur is dan ook van lijflijke liefde voor dieren doordrenkt. Lede en de zwaan, ontelbare goden met dierehoofden, mevrouw en meneer De Vos, het dragen van bont, een pony voor je dochter omdat je zo van haar houdt, miereneukers. Toch wordt de erotische component van onze omgang met dieren verdoezeld. Kazans rijden tegen de visite op, het openlijk laten plassen van honden is voor veel mensen de voornaamste vorm van dagelijkse openluchtrecreatie, krolse poezen worden geaaid tot ze bijkans barsten, maar iedereen doet of hij niets ziet. Voor onze liefste benoemen we onszelf niet tot minnaar maar tot baasje. Zijn er ook dieren die het met andere soorten doen? Waarom is onze literatuur van bestialiteit doordrenkt, maar onze non fiction niet! Over bestialiteit is nauwelijks geschreven. Bioloog Midas Dekkers gaat ook het schrijven over deze relatie tussen mens en dier niet uit de weg. Vanuit dit schijnbaar beperkte gezichtspunt beziet hij onze cultuur. Met andere ogen. En met liefde.
Wat kan je hier over zeggen. Een boek over de bestialiteit door de eeuwen heen. Verwacht geen verhalen over seks met dieren, maar meer hoe de omgang met dieren in de loop der eeuwen veranderde.
