Een kunstschilder die in Nederland geen droog brood weet te verdienen vergaart in Frankrijk een fortuin door zijn schilderijen te maken met behulp van fietspompen. Hij overlijdt als het dak van zijn huis op zijn hoofd terecht komt en daar rijst de vraag: waar is zijn geld gebleven? Kort na zijn dood wordt er ingebroken in Nederland in vijf huizen van familieleden. Via een advocaat raakt pa Roos bij de zaak betrokken, en via hem ook zijn zoon Arie en dienst schoolvriend Jan Prins. Ze zitten op de HBS, hebben zelden zin om huiswerk te maken, maar hebben wel een avontuurlijke en vooral fantasierijke geest Ze gaan op zoek in mistig Amsterdam, ontdekken hoe het zit met de inbraken en gaan samen met pa Roos naar het zuiden van Frankrijk om daar de sleutel van een geheime code te zoeken. Ten tijde van het avontuur hebben Jan en Arie er nog geen idee van dat in de USA een jongen rondloopt met de naam Bob Evers en daarmee is 'Fietspompen voor een fortuin' het vierde Bob-Evers boek waar de naamgever van de serie geen rol in speelt. 'Fietspompen voor een fortuin' is een boek zonder computers en mobiele telefoons, maar met telefooncellen en ouderwetse Hollandse guldens en dubbeltjes. Het is ook een boek zonder pistolen of koevoeten, zonder schietpartijen en gevechten. Jan en Arie hebben hun hersens en daar komen ze een heel eind mee. Gebaseerd op een bij weinigen bekende ideeënaanval van Willy van der Heide.
Een Bob Evers verhaal, zonder dat de naamgever van de serie er een rol in speelt, is dat dan nog wel een Bob Evers verhaal?
Nadat in Frankrijk een Nederlandse schilder is overleden doordat het dak van zijn huis op hem was gevallen, blijkt het geld dat hij had verdient met het maken van zijn schilderijen verdwenen te zijn. Zijn erfgenamen verdelen de resterende meubels. Kort daarna blijkt er te zijn ingebroken bij deze familie.Het gekke is dat er niets gestolen is.
Al snel komen Arie en Jan er achter dat op de meubels stroken krantenpapier zijn geplakt met een nummer. Ook vinden zij uit WIE de opdracht heeft gegeven voor deze inbraken. Samen met Pa Roos reizen zij af naar Zuid Frankrijk om daar met de huisbediende de strookjes bij elkaar te leggen. Door het slim nadenken van de jongens wordt eindelijk de erfenis gevonden en verdeelt.
Op zich was het verhaal best leuk om te lezen, al deed het me veel denken aan bijvoorbeeld de briefjesjacht uit de zelfde serie en aan ‘Erfenis van een zonderling’, beide van de hand van de oorspronkelijke schrijver, W. van der Heide. Zelfs voelde ik een soort verbintenis met Otto Onge (ook al van Willy van der Heide).
