Lang geleden bracht de kwade god Torak oorlog tussen mensen en goden. Maar Belgareth de Tovenaar wist de mensen ertoe te brengen de Orbus die hen zou beschermen weer op te eisen. De voorspelling luidde evenwel dat zo lang de Orbus in Riva lag, de mensen veilig zouden zijn. Het was maar een verhaal en Garion geloofde niet in voorspellingen of tovenaars, ook al had hij jarenlang de bedreigde achtervolging gevoeld van de man zonder schaduw. Hij was grootgebracht op een rustige boerderij door zijn tante Pol. Hoe kon hij vermoeden dat degenen die hij liefhad hem in aanraking zouden brengen met onvoorspelbare magie en verschrikkelijke gevare? Voor korte tijd waren zijn onschuldige dromen veilig en ongehinderd door zijn vreemde erfenis. Voor heel korte tijd...
In tegenstelling tot de ‘Kronieken van de IJstijd’ van deze auteur, pakte dit boek me wel al snel.
Dit boek is geen diepgravende fantasy, maar het is gewoon een plezierige combinatie van avontuur, humor en plezier.
De personages zijn heel menselijk en soms wat wijsneuzig.
De jongen Garion leeft met zijn tante Pol in een boerenhofstee, waar hij de nodige kinder-kattenkwaad uithaalt. Eens in de zoveel tijd word de hofstede bezocht door een reizende verteller, die veel aandacht heeft voor de jongen.
Een aantal jaren verder (rond Garion’s 15e verjaardag) komt zijn vredige leven in gevaar, en moet hij samen met zijn tante Pol, de verhalenverteller en de smid vluchten
