De tweede prequel in de ‘Mazerunner’-serie. En wat voor een. Persoonlijk vond ik hem beter dan de vorige ‘De Moordopdracht‘ omdat je hier toch meer betrokken voelt bij het hele labyrint gebeuren, en je de kinderen ook ziet opgroeien.. Het is haast niet voor te stellen wat er al die jaren met Thomas, Teresa en andere kinderen is uitgevoerd.
Het was leuk om te lezen hoe Thomas de grote broer ging uithangen voor ‘Chuck’, de jongste persoon die in het Labyrint ingevoegd zou worden. De personages voelden niet echt aan als 4-14 jarigen (Thomas en Teresa zijn al op vrij jonge leeftijd bij WICKED gekomen). Ook ging het verhaal soms wel heel snel. In de ene hoofdstuk is net wat gebeurd, en dan in de volgende zijn er een paar maanden of een jaar verstrekken. Al op hele jongen leeftijd gedroegen en spraken de kinderen zich al op een heel volwassen manier, die niet bij hun leeftijd past.
Dit boek had niet veel actie, bijna geen, maar is meer geschreven om achtergrond informatie te geven, en ik denk dat de auteur daar goed in geslaagd is. Dashner heeft leuke personages gecreëerd voor deze serie, toch is er niet echt eentje waar ik me echt mee kon identificeren of een klik mee had.
Helaas weten we nog steeds niet hoe het labyrint en de Laar konden bijdragen aan de ontwikkelen van een medicijn. Hier hadden we best wat meer informatie over kunnen krijgen.
Aan ht einde blijkt Teresa toch niet zo’n goede vriend van Thomas te zijn als hij hoopte
