Het boek begint in 1936. De focus ligt op de beroemde Kindertransporten waardoor duizenden voornamelijk Joodse kinderen uit heel Europa een veilig huis vonden. De Nederlandse Geertruida ‘(Tante) Truus’ Wijsmuller heeft diverse, vooral Joodse, kinderen kunnen redden uit de handen van de Nazi’s.
De hoofdpersonen zijn twee tieners uit Wenen die hun zorgeloze leven leiden als andere tieners. De 15 jaar oude Stephan Neuman is de zoon van een beroemde en invloedrijke Joodse familie. Hij is een beginnende toneelschrijver, en leeft met zijn jongere broertje Walter in het enorme huis van zijn ouders, de familie Neuman, wiens chocolate bekend is in heel Oostenrijk.
Stephan’s beste vriend is Žofie-Helene, een brilliant meisje van zijn leeftijd. Haar moeder is hoofdredacteur van een anti-Nazi krant.
Ergens in maart 1938 verandert hun tot dan toe zorgeloze leventje radicaal als Oostenrijk door de Duitsers wordt binnengevallen. Stephan wordt lastig gevallen door Duitse soldaten, zij moeten hun huis verlaten en hun intrek nemen in personeelskamers van hun eigen huis. Ook worden ze gedwongen hun chocoladefabriek van de hand te doen.
Truus realiseert zich dat ze moet proberen om zoveel mogelijk kinderen voor hun eigen veiligheid moet zien te redden uit Oostenrijk en heeft een ontmoeting met Adolf Eichmann. Deze verteld haar dat 600 kinderen op de trein naar Engeland mogen vertrekken. Niet 599, maar precies 600. Zij moeten vertrekken op Sabbath, wat het haar moeilijk maakt om dit te organiseren. Veel religieuze Joden mogen niet reizen op Sabbath. Het lukt Truus echter om met hulp velen 600 kinderen tussen 4 en 17 jaar bij elkaar te krijgen. Ook Walter en Žofie-Helene staan op de lijst. Stephan is echter net te laat om zich in te schrijven en moet wachtten op de volgende trein, als die ooit zou rijden.
Dit verhaal is goed geschreven. Er is duidelijk onderzoek gedaan naar deze Kindertransporten. De hoofdpersonages waren innemend. Zij gaven om hun families en om anderen. Truus was een echte held, maar… er waren zoveel andere helden, namelijk de ouders die hun kinderen naar een veilige land stuurden, niet wetende of zij ze ooit nog terug zouden zien.
Voor het lezen van dit boek was de kennis die ik had over de Kindertransporten zeer beperkt, en dat is nu iets verruimd. Toch heeft dit boek niet zo’n grote impact op mij gemaakt als anderen boeken over de betreffende tijd. Dat komt voornamelijk door de erg korte hoofdstukken en het feit dat er voortdurend werd gewisseld van hoofdpersoon.
Het laatste derde van het boek werd het beter en was het makkelijker om een soort band met de personages te hebben. De korte hoofdstukken en het feit dat er veel werd gewisseld tussen hoofdpersonen maakten het verhaal soms lastig om te lezen. Toch geef ik het 3.5 sterren.
