De Nederlandse Alexa Westerhof (19) gaat studeren aan een kleine, onbekende Engelse universiteit. Daar ontdekt zij magische krachten, verborgen werelden en geheimen.
Sommige mensen zien dit als de vrouwelijke versie van Harry Potter, maar dat zie ik niet zo. Er zijn wel wat raakvlakken, zoals dat de magische wereld verborgen moet blijven van de niet-magische wereld, een verborgen universiteit, maar dat is het dan wel. De verschillen zijn groter. Zo zijn er geen halfbloeds (je hebt magische krachten of je hebt die niet), er zijn geen dementors 12.
Af en toe had het boek meer het karakter van een drama-verhaal dan van fantasy, en verliep het verhaal traag.Vervelend was ook het feit dat de auteur af en toe flinke delen tekst uit geschiedenisboeken liet lezen, wat weinig tot niets echt toevoegde aan het verhaal.
De diverse hoofdpersonen kwamen goed uit de verf, maar de mindere figuren (Stu, Rain, Lester, Collin en een aantal stafleden) kwamen minder goed over. Ik had daar wel wat meer achtergrond informatie van willen lezen. Het boek was nu nog vooral het opbouwen van de wereld voor het volgende deel. De verhaallijn was Dat er een boek was, waarin een spreuk was verstopt. Door deze spreuk werd de lezer letterlijk in het verhaal gezogen. Hoewel het een belangrijk deel van het verhaal zou meoten zijn, was dit het zwakste punt.
Omdat het idee van een verborgen universiteit en mensen met magische krachten mij wel aanspreekt, ga ik toch verder in deel 2.
- ik las de Engelse versie, dus weet niet hoe die in het Nederlands worden genoemd[↩]
- Tot zover in ieder geval[↩]
Meer
